Δεν ξέρω να μαγειρεύω
Να κανω δουλειές
Δεν ξέρω ούτε καν να δένω τα κορδόνια μου
Ήμουν παντα το παιδί του δεν
Το παιδί του δεν μπορώ
Του δεν ξέρω
Κανείς δεν μου έμαθε
Είναι σκληρό να ακούς γύρω σου για παιδικά χρόνια
Για παιχνίδια ,για γέλια ,για παρέες ,για έρωτες
Και εσυ να θυμάσαι μονο ένα άσπρο τοίχο
Και μια τηλεόραση
Παντα εκεί η τηλεόραση πιστός φίλος
Πρωί μεσημέρι απόγευμα βράδυ
Εγώ και η τηλεόραση μου
Εκπομπές σόου σειρές
Και εγώ να τα παρακολουθώ με απόλυτη προσήλωση να μην χάσω τίποτα ούτε μια μικρή λεπτομέρεια
Και πάλι αυτά τα παιχνίδια τα γέλια τις παρέες τους ερωτες να μου θυμίζουν ότι εγώ ποτε δεν θα είμαι σαν αυτούς
Ότι εγώ ποτε δεν θα έχω αυτά που έχουν
Ότι είμαι και θα είμαι μόνη
Μπροστά από μια οθόνη
Να βλέπω την ζωές των άλλων
Με τα παιχνίδια τα γέλια τις παρέες τους έρωτες
Και να τους μισώ να τους μισώ με όλη μου την ψυχή
Ναι τους μισώ που δεν μπορώ να είμαι σαν αυτούς
Που δεν μπορώ να τους αγγιξω
Που εμένα κανείς δεν με βλέπει
Που δεν θα μπορώ να παίξω αυτά τα γαμημενα παιχνίδια
Που δεν θα γελαω με τις παρέες
Που δεν θα με ερωτευτεί ποτε κανείς
Ξερεις ρε μάνα γιατί δεν θα γίνω ποτε σαν κι αυτούς
Γιατί δεν θα κανω όνειρα; Γιατι γίνομαι όλο και περισσότερο νεκρη;
Γιατί εσυ μαμα
Όταν σου ζήτησα να με αγκαλιάσεις
είπες όχι