Κυριακή 27 Μαΐου 2018

το παιδι του ΔΕΝ

Δεν ξέρω να μαγειρεύω 
Να κανω δουλειές
Δεν ξέρω ούτε καν να δένω τα κορδόνια μου
Ήμουν παντα το παιδί του δεν
Το παιδί του δεν μπορώ 
Του δεν ξέρω
Κανείς δεν μου έμαθε 

Είναι σκληρό να ακούς γύρω σου για παιδικά χρόνια 
Για παιχνίδια ,για γέλια ,για παρέες ,για έρωτες 
Και εσυ να θυμάσαι μονο ένα άσπρο τοίχο
Και μια τηλεόραση 
Παντα εκεί η τηλεόραση πιστός φίλος 
Πρωί μεσημέρι απόγευμα βράδυ 
Εγώ και η τηλεόραση μου
Εκπομπές σόου σειρές 
Και εγώ να τα παρακολουθώ με απόλυτη προσήλωση να μην χάσω τίποτα ούτε μια μικρή λεπτομέρεια 
Και πάλι αυτά τα παιχνίδια  τα γέλια τις παρέες  τους ερωτες να μου θυμίζουν ότι εγώ ποτε δεν θα είμαι σαν αυτούς 
Ότι εγώ ποτε δεν θα έχω αυτά που έχουν 
Ότι είμαι και θα είμαι μόνη 
Μπροστά από μια οθόνη 
Να βλέπω την ζωές των άλλων 
Με τα παιχνίδια τα γέλια τις παρέες τους έρωτες
Και να τους μισώ να τους μισώ με όλη μου την ψυχή 
Ναι τους μισώ που δεν μπορώ να είμαι σαν αυτούς 
Που δεν μπορώ να τους αγγιξω
Που εμένα κανείς δεν με βλέπει 
Που δεν θα μπορώ να παίξω αυτά τα γαμημενα παιχνίδια 
Που δεν θα γελαω με τις παρέες 
Που δεν θα με ερωτευτεί ποτε κανείς
Ξερεις ρε μάνα γιατί δεν θα γίνω ποτε σαν κι αυτούς 
Γιατί δεν θα κανω όνειρα; Γιατι γίνομαι όλο και περισσότερο νεκρη;

Γιατί  εσυ μαμα 

 Όταν σου ζήτησα να με αγκαλιάσεις 

είπες όχι