Οι άνθρωποι με τα γερμένα κεφάλια

 Οι άνθρωποι με τα γερμένα κεφάλια που κοιτάνε παπούτσια και όχι πρόσωπα

Που γέρνουν καμπουριαστοι

Σαν να κοιτούν τη μάνα γη 

να της ζητούν βοήθεια

Τα μικρά τελικά σίγμα που περιμένουν στις στάσεις των λεωφορείων λιγο μετά την βροχή

Που ψελλίζουν λέξεις θυμού για να κρύψουν το μικρό τους σπαραγμό

Να κρυψουν ότι κλαίνε και ότι είναι άνθρωποι

αν τύχει και τα μάτια τους  βουρκώσουν γίνονται ακόμη πιο μικροί  να θάψουν το δάκρυ τους στα σπλάχνα

Ραβοντας σταχινη  αγχόνη  με ασημένιες πορφύρες κεντημένη  με ψελλίσματα νανουρισμάτων

Μα εγώ δεν θέλω να δημιουργήσω για σένα

 

 

Μα εγώ δεν θέλω να δημιουργήσω για σένα

Και αυτό είναι σφάλμα

Αυτό με ακυρώνει

Και υποβιβάζει ότι νιώθω

Γιατί εγώ έγραφα μικρά ποιήματα για το σώμα σου

Για την ανάσα σου που ακουμπούσε το σβέρκο μου λιγο πριν μου πεις καλημερα

Και το μυαλό μου γυρνάει μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας

Και παντα βγαίνω λιγο χαμένη

Και μπερδεμένη

Παιρνω βαθιές αναπνοές για να αντεξω το αύριο και το κάθε αύριο που έρχεται

Μετά μου υπενθυμίζω τι αξίζω

Ελπίζοντας να πείσω έστω και ένα κομμάτι της περσόνας μου

Λιγο πριν με στείλει στο διάολο .

Γράφω λέξεις σκέψης

προσπαθώντας να καταλάβω τι νιωθω

Αλλά όλα μπερδεύονται στο κεφάλι μου

Μέχρι να φτάσω σε τέλμα

Δεν ξέρω γιατί αυτές οι μέρες μου θυμίζουν εσένα

Αλλά μόνο τα καλά .

Μόνο τα χάδια  χωρίς τις γρατζουνιές

Μόνο τα τραγούδια μας χωρίς τις φωνές

Μόνο την ασφάλεια χωρίς το κενό

Μα εγώ δεν θέλω να δημιουργώ άλλο για εσένα

γιατί  κουράστηκα να σχηματίζω το σώμα σου με τα δάχτυλα μου στον αέρα

Να ξυπνάω και να σε ψάχνω

Να αγγίζω εκεί που αγγίξες

Να χάνω την ανάσα μου κάθε φορά που θυμάμαι την φωνή σου

Δεν θέλω να δημιουργώ για εσένα

Γιατί έτσι μένεις μαζί μου

Το τελευταίο βράδυ μας θα σου ψιθυρίζω

τα τραγούδια μας και θα σου φιλήσω τα δάκρυα

Για μια στιγμή κάθαρσης που περίμενα καιρό

                                           

Γι αυτούς που ρωτανε γιατί φωνάζουμε για δικαιοσύνη .

Φωνάζουμε γιατί έχουμε χάσει τον υπνο μας

Γιατί ξυπνάμε τα βραδιά με δακρια και κοιτάμε την μισάνοιχτη πόρτα για ώρες.

Γιατί το σώμα μου δέν έχει ξεχάσει και δεν θα ξεχάσει

Γιατί στο παραμικρό αποτωμο άγγιγμα με πιάνει ταχυπαλμία

Γιατί όταν περπατάω μόνη μου την νύχτα τσεκάρω 3-4 φορές μήπως κάποιος με ακολουθεί

Γιατί πριν κάνει κίνηση κάποιος να με πιάσει πρώτα θα τραβηχτώ

Γιατί έχω πάψει να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους

Γιατί πιστευω ότι όλοι θα μου κάνουν κακο

Γι αυτό φωνάζω

Φωνάζω για εμένα και για εσένα

Φωνάζω για τα σώματα που είναι ακόμα ελεύθερα και έτσι πρέπει να μείνουν

Αθώα και ελεύθερα

ψυχή και σώμα

Φωνάζω γιατί παλιά φοβόμουν και να μιλησω .

Για την Nτολυ και την κάθε Nτολυ

(Για την κοπέλα που έμεινε στην σκηνή λιγο μετά που έσβησαν τα φώτα και

πήρε λιγο  μυρωδιά μοναξιάς, κρύου και ματαιοδοξίας ,που έμεινε στην αίθουσα )

Τα χάπια αυξάνονται και μειώνονται ακολουθώντας τα ποσοστά τρέλας που θα μετρήσει το κοντέρ

Τρέλας; Το λένε ακόμα έτσι; 

Τα κίτρινα σταματατουν την ταχυπαλμία τα άσπρα σε προσγειώνουν στην ζωή 

Μερικές φορές κρύβεις τα άσπρα στα ντουλάπια 

μπας και προλαβεις να φύγεις λίγα λεπτά 

Και η πτώση παντα απότομη 

Τότε μαζεύεις όλα τα άσπρα και θες να σε καταπιούν αυτα 

Η επιστροφή ανοίγει άλλες πόρτες και η νηφαλιότητα κάνει τα βήματα σου πιο σταθερά 

Για λιγο,παντα για Λιγο 

Για λιγο κοντά στην μέγιστη ηδονή 

Ηδονικά λεπτά που σου τσιμπάνε το κορμί και σου ψυθιριζουν στο αυτι αστείες ιστορίες 

Αλκοόλ και χάπια 

Χάπια και αλκοόλ

Ανοίγουν επίπλαστες πόρτες για μικρά χρωματιστά σύμπαντα που κάπου έχουν ξεχαστεί σε ότι σου έχει μείνει από υποσυνείδητο Και το αυτό 

Και άλλες τέτοιες φιλοσοφίες που θα ακούς από μικρή από τύπους πισω από γραφεία που θα σου πετάνε χάπια και διαγνώσεις στα μούτρα 

Ο μικρός ηδονικός χορος θα κρατήσει τόσο ώστε να μπορείς να πεις ότι ανεπνευσες 

Και μετά να σε βάλει σε μια μικρή στροφοδινη ανυπαρξίας 

Στο κρεβάτι με χέρια να γαντζώνονται από το μικρό κομοδίνο 

Εάν έβλεπα εμένα μικρή κάποτε θα μου έλεγα να μην σταματάω να σπαταλάω την ζωή , να δένω τα κορδόνια μου και να μιλήσω.

 

Έχουν αρχίσει να σβήνονται οι εικόνες μας από την μνήμη μου

Όποτε συμβαίνει αυτό αναγκάζω το εαυτό μου να σε θυμηθεί 

Να σχηματίσει την μορφή σου 

 

Σταμάτησα να γράφω για εσένα 

Όχι γιατί δεν έχω τι να πω 

αλλά γιατί κανείς που θα το διαβάσει δεν θα μπορέσει να καταλάβει 

Να μας καταλάβει 

Γυρνάω μερικές φορές και ψάχνω την σκιά  σου 

Σε ένα παγκάκι κοντά στην θάλασσα με κάτι κάγκελα φθαρμένα και καπάκια από μπύρες ,που θα κλοτσήσεις πριν φύγουμε 

Και εγώ θα κάνω ότι δεν σε βλέπω και θα περπατάω μπροστά και θα υποκρίνομαι ότι δεν σε χρειάζομαι 

ενώ θα ακούω προσεκτικά τα βήματα σου για να ξέρω ότι είσαι κοντά

Και μετά όταν πέσουμε για ύπνο πάλι θα κάνω ότι δεν σε χρειάζομαι αλλά θα ακούω την αναπνοή σου για να ξέρω ότι είσαι καλά 

Και όταν θα σφίγγεις τα μάτια σου

θα σε κρατάω πιο σφιχτά 

 Προσπαθώντας να πάρω τους εφιάλτες σου

Χόρεψα με τους δαίμονες σου και έδωσα πνοή στο κουτί της Πανδώρας που είχες θωρακίσει για χρόνια 

Μάζεψα τα ρούχα μου και έφυγα 

Και στο δρόμο παραπατούσα και έχανα τα βήματα μου 

Και βρέθηκα στο στενό που σου είπα ότι «κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να συναντηθούν»

Και σήμερα έχασα τα βήματα μου 

Και χθες 

Και ίσως καιρό τώρα 

Δεν ξέρω....θα δείξει 

Η μέρα μικραίνει επικίνδυνα .

Η μέρα  μικραίνει επικίνδυνα τον τελευταίο καιρό 

 Φτιάχνω καφέ  και ανάβω τσιγάρο για να έρθω στο τώρα
 μέχρι να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου έχει πάει απόγευμα 
 Πέφτω στο κρεβάτι με λίγη μουσική και μέχρι να έρθει το ρεφρέν έχει νυχτώσει 
 Νύχτωσε νωρίς και σήμερα 
Έχει γίνει τόσο μικρή η νύχτα που πλέον την μπερδεύω με το όνειρο 
Ανοίγω τα μάτια μου και δεν ξέρω σε πια πραγματικότητα θα 
ξυπνήσω
Ζω  σε εικόνες φανταστικές του μέλλοντος και το επόμενο λεπτό σε ένα χαρούμενο παρόν
Όλα στο κεφάλι μου κινούνται σε ρυθμούς μέσα στο νερό 
Όλα αργά και παράξενα 
Άνθρωποι που μου μιλάνε και ξεχνάω να ακούσω 
Μετά ξυπνάω και θυμάμαι όσα 
είπαν
Ποιος εαυτός πρέπει τώρα να απαντήσει;
         Αυτός που χτίζω ή αυτός που κάνω πως είμαι; 
Το πρόβλημα με το να ξυπνάς είναι ότι η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ αντάξια των ονείρων 
Πάλι ξυπνάω με τα χέρια μου να τρέμουν
          τι εφιάλτες με επισκέφτηκαν το βράδυ; 
Κοιμήθηκα ; Δεν θυμάμαι. Μπορεί να  έμεινα ξύπνια να κοιτάζω το ταβάνι.
Ούτε που ξέρω ούτε που θυμάμαι και φαντάσου έγινε δυο ώρες πριν 
Το μυαλό μου με σέρνει μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και εγώ νιώθω αδύναμη να πατήσω στα πόδια μου 
Υπεκφεύγω τα όνειρα πιο πολύ από την πραγματικότητα 
Όλα αυτά μου φαίνονται σκόρπιες προτάσεις 
Και ποιος τις γράφει; 
Δεν ξέρω πλέον με ποια πλευρά του εαυτό μου να μαλώσω
Μάλλον θα φτιάξω μια καινούργια να την δώσω να την κατασπαράξουν οι υπόλοιπες 
Διψάνε για ζωή και μου το θυμίζουν πριν πάω να κοιμηθώ όταν πάω να κλείσω τα μάτια 
μειώνοντας μου σταδιακά την αναπνοή 
Και το πρωί θα τις σκοτώσω με δυο χάπια και θα ξημερώσει πάλι νύχτα 
 

Κοιμάμαι ή ξύπνησα;    

 

Ρε μαμα μας πήραν ύπουλα την αθωότητα 

Εσυ μου διάβαζες παραμύθια 

Και τώρα  πως με πέταξαν σε ένα κόσμο βρώμικο; 

Που τα μόνα παραμύθια που λέμε είναι στο εαυτό μας μπας και βγάλει την μέρα