Απόηχοι συναισθημάτων

Ξερεις είναι δύσκολο να ερωτευτείς ξανά .

Να δώσεις 

Να δώσεις; Έμεινε κάτι έδω νομιζεις

Μόνο κάτι απόηχοι συναισθημάτων στο κεφάλι μου

Το κεφάλι μου αυτό φταίει για όλα

Κάθε βήμα και μια φρίκη 

Πρόσεχε πως με πιάνεις 

Με πονάς 

Όχι το σώμα μου αυτό το αφησα πίσω 

Ήταν βρώμικο βλέπεις 

Χάιδεψε μου τα μαλλιά μιλα μου για ερωτευμένους 

Θέλω να ερωτευτώ με την ιδέα τους

Ζαλίζομαι

Έβαλα ένα ποτό 

Μουσική από το ραδιόφωνο κάποιο χαλαρό τζαζ κομμάτι 

Σηκώθηκα και εκανα κάποια αόριστα βήματα

Μάταια 

Πάλι αυτή η ζάλη 

Κάθομαι βάζω ένα δεύτερο ποτό

Φοβάμαι να το πιω αμέσως και το κοιτάζω 

Πάλι αυτή η ζάλη

Είμαι άρρωστη 

Σπάω την σκέψη μου με αόριστες κίνησης 

Οι σκέψεις μου με σκοτώνουν 

Νιωθω ένα κόμπο στο στομάχι και πάλι ανακατεύομαι και ζαλίζομαι.

Οι σκέψεις μου φταίνε 

Αυτές οι καταραμένες 

Αυτές με άρρωσταινουν

Όλο αυτό το πρωί θα είναι ένα όνειρο 

Και η αλήθεια μου είναι ότι φοβάμαι

Ότι φοβάμαι να ζήσω 

Ζαλίζομαι όταν ζω 

Ζαλίζομαι και στην ιδέα ότι θα ζαλιστω φοβάμαι

Το μυστικό μας

Έχεις γνωρίσει ποτε αυτό τον κάποιο που μαζί του δεν μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου.

Κάθε τρελή σκέψη μαζί του είναι λογική

Εκεί ανάμεσα στο παντα και στο τίποτα

Να συγκρίνεις στιγμές 

Να συγκρίνεσαι με κάποιον άλλο 

Με μια αόρατη φιγούρα που θες να φτάσεις 

Γιατί δεν μπορείς να είσαι εσυ

 Δεν μπορείς να είσαι εκεί 

Και πονάει

Πονάει να μην έχεις ζήσει κάτι 

Να φοβάσαι να ζήσεις 

πονάει

Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα όλο αυτό για κάποιον 

Αλλά για εσένα θα έχει

Γιατί θα ξερεις ότι είναι μόνο για εσένα

Θα είναι το μυστικό μας

το παιδι του ΔΕΝ

Δεν ξέρω να μαγειρεύω 

Να κανω δουλειές

Δεν ξέρω ούτε καν να δένω τα κορδόνια μου

Ήμουν παντα το παιδί του δεν

Το παιδί του δεν μπορώ 

Του δεν ξέρω

Κανείς δεν μου έμαθε 

Είναι σκληρό να ακούς γύρω σου για παιδικά χρόνια 

Για παιχνίδια ,για γέλια ,για παρέες ,για έρωτες 

Και εσυ να θυμάσαι μονο ένα άσπρο τοίχο

Και μια τηλεόραση 

Παντα εκεί η τηλεόραση πιστός φίλος 

Πρωί μεσημέρι απόγευμα βράδυ 

Εγώ και η τηλεόραση μου

Εκπομπές σόου σειρές 

Και εγώ να τα παρακολουθώ με απόλυτη προσήλωση να μην χάσω τίποτα ούτε μια μικρή λεπτομέρεια 

Και πάλι αυτά τα παιχνίδια  τα γέλια τις παρέες  τους ερωτες να μου θυμίζουν ότι εγώ ποτε δεν θα είμαι σαν αυτούς 

Ότι εγώ ποτε δεν θα έχω αυτά που έχουν 

Ότι είμαι και θα είμαι μόνη 

Μπροστά από μια οθόνη 

Να βλέπω την ζωές των άλλων 

Με τα παιχνίδια τα γέλια τις παρέες τους έρωτες

Και να τους μισώ να τους μισώ με όλη μου την ψυχή 

Ναι τους μισώ που δεν μπορώ να είμαι σαν αυτούς 

Που δεν μπορώ να τους αγγιξω

Που εμένα κανείς δεν με βλέπει 

Που δεν θα μπορώ να παίξω αυτά τα γαμημενα παιχνίδια 

Που δεν θα γελαω με τις παρέες 

Που δεν θα με ερωτευτεί ποτε κανείς

Ξερεις ρε μάνα γιατί δεν θα γίνω ποτε σαν κι αυτούς 

Γιατί δεν θα κανω όνειρα; Γιατι γίνομαι όλο και περισσότερο νεκρη;

Γιατί  εσυ μαμα 

 Όταν σου ζήτησα να με αγκαλιάσεις 

είπες όχι

Μιλα μου για σενα

Μιλα μου για σένα

Πες μου για στιγμές για ταξίδια για όνειρα για ελπίδες 

Δεν κοιτάζω στα μάτια σου,ποτέ δεν κοιτάζω τα μάτια 

Γιατί αν σε κοίταζα στα μάτια ίσως έβλεπες ίσως σου απαντούσαν αυτά

Και να σου έλεγαν τι; Για μια κατεστραμμένη παιδική ηλικία για μια φυλακισμένη εφηβεία για ένα παρόν που με πνιγεί 

Και η μυρωδιά,αυτή η μυρωδιά από τσιγάρα πρωινές ανάσες η μυρωδιά από βραδιά χωρίς αύριο 

Οι ήχοι,από μισό πνιγμένες κραυγές ,από βουβά κλαματα από το σκαμπό που έπεσε 

Και στην επόμενη σκηνή με κοιτάζεις μέσα στα μάτια και μου λες «λυπάμαι πολύ ή δεν ξέρω τι να πω» 

Και τότε γελάω και σου λέω «συμβαίνουν αυτά σιγά» 

Λίγη ώρα μετά η αμηχανία έχει παγιώθει 

Το βλέμμα σου επεξεργάζεται τον χώρο 

Με αποφεύγει με κάθε τρόπο με αποφεύγει 

Σπάω την σιωπή με κάποια ανιαρή ιστορία για να σε κάνω να γελάσεις 

Και όντως γελάς 

Κοιτάμε πλέον και οι δυο μπροστά 

Η αμηχανία μας τρώει ολόκληρο το σώμα σιγά σιγά

Νευρικές κινήσεις μισόλογα άσκοπα αστεία 

«Μιλα μου για σένα» 

«Ε τι;»

κοντά στο τέλος

Σήμερα βρέχει πάλι 
Ευτυχώς Να ξεπλύνει λίγο τις αμαρτίες μου Κάπου χάθηκα πάλι ρε γαμώτο Κάπου έχασα την πίστη μου σ ανθρώπους Δεν εμπιστεύομαι πλέον και δεν ελπίζω Ακομα και αυτα που γραφω σκίζω Μα δεν θελω να σε εμπιστευτώ Να σου πω αυτα που νιωθω Η μαυρίλα που κρύβω μεσα μου χειρότερη και απ το μεγαλύτερο σου φόβο Φοβήθηκα πολύ την πάρτη μου Δεν ξερω αν φταιω εγω ή φταει ο κοσμος Το μόνο που θα παρακαλούσα είναι η μάνα μου να μου χαϊδεύει τα μαλλιά πριν διαλυθεί ο κόσμος

ο ρολος

Νομίζω έχασα τα λόγια μου 

Ψάχνω κάποιο μονόλογο να πει όσα εγώ πάλι δειλιάζω 

Ένα χαρακτήρα να ταυτιστώ κάτι να πω 

Αφού με τις σκέψεις μου αηδιάζω 

Και πάνω στην σκηνή στην τελευταία πράξη θα σου πω 

Δεν είσαι εντάξει 

Με άφησες πάλι μόνο μου 

Αφού ξέρεις πως φοβάμαι το σκοτάδι