Κάθομαι στο πάτωμα και ονειρεύομαι χρώματα και σχήματα που κανείς δεν είδε και ούτε θα δει
Τα σχεδιάζω άτσαλα με τα χέρια μου
Τα ζωγραφίζω σε τοίχους σε τετράδια και σε σώματα
Δημιουργώ κόσμους που δεν υπάρχουν
Οι άνθρωποι στο δρόμο μοιάζουν σαν χαρακτήρες από ταινίες και σειρές
Και γράφω στο κεφάλι μου την επόμενη πράξη
Ίσως κάποιος θα πεθάνει
Το σπίτι μου μυρίζει θάνατο
Τα μάτια μου κάθονται και στάζουν μαύρες σταγόνες
Αυτές φτάνουν σε μέρη που εγώ η ίδια φοβάμαι να κοιτάξω και τα αφήνω απλά να υπάρχουν μέσα μου
Που και που χτυπάνε δυνατά το στέρνο μου
Πάλι στήσανε χoρό τα δαιμόνια
Αλλά εγώ θέλω να σου μιλήσω για πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν
Ούτε και εσένα
Και το πρωί να σχεδιάζω πάνω σου τα σχήματα και τα χρώματα που ονειρεύτηκα
Το στέρνο μου χτυπάει ξανά
Θέλω να χορέψω μαζί τους
Το κεφάλι μου να βουίζει
Τα χέρια μου να πέφτουν στο πάτωμα
Και εγώ να χάνομαι στην δίνη
Η υπέρτατη ηδονή μου ήταν πάντα να μπορώ να χάνομαι.
