Μα εγώ δεν θέλω να δημιουργήσω για σένα
Και αυτό είναι σφάλμα
Αυτό με ακυρώνει
Και υποβιβάζει ότι νιώθω
Γιατί εγώ έγραφα μικρά ποιήματα για το σώμα σου
Για την ανάσα σου που ακουμπούσε το σβέρκο μου λιγο πριν μου πεις καλημερα
Και το μυαλό μου γυρνάει μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας
Και παντα βγαίνω λιγο χαμένη
Και μπερδεμένη
Παιρνω βαθιές αναπνοές για να αντεξω το αύριο και το κάθε αύριο που έρχεται
Μετά μου υπενθυμίζω τι αξίζω
Ελπίζοντας να πείσω έστω και ένα κομμάτι της περσόνας μου
Λιγο πριν με στείλει στο διάολο .
Γράφω λέξεις σκέψης
προσπαθώντας να καταλάβω τι νιωθω
Αλλά όλα μπερδεύονται στο κεφάλι μου
Μέχρι να φτάσω σε τέλμα
Δεν ξέρω γιατί αυτές οι μέρες μου θυμίζουν εσένα
Αλλά μόνο τα καλά .
Μόνο τα χάδια χωρίς τις γρατζουνιές
Μόνο τα τραγούδια μας χωρίς τις φωνές
Μόνο την ασφάλεια χωρίς το κενό
Μα εγώ δεν θέλω να δημιουργώ άλλο για εσένα
γιατί κουράστηκα να σχηματίζω το σώμα σου με τα δάχτυλα μου στον αέρα
Να ξυπνάω και να σε ψάχνω
Να χάνω την ανάσα μου κάθε φορά που θυμάμαι την φωνή σου
Δεν θέλω να δημιουργώ για εσένα
Γιατί έτσι μένεις μαζί μου
Το τελευταίο βράδυ μας θα σου ψιθυρίζω
τα τραγούδια μας και θα σου φιλήσω τα δάκρυα
Για μια στιγμή κάθαρσης που περίμενα καιρό
