Για την Nτολυ και την κάθε Nτολυ

(Για την κοπέλα που έμεινε στην σκηνή λιγο μετά που έσβησαν τα φώτα και

πήρε λιγο  μυρωδιά μοναξιάς, κρύου και ματαιοδοξίας ,που έμεινε στην αίθουσα )

Τα χάπια αυξάνονται και μειώνονται ακολουθώντας τα ποσοστά τρέλας που θα μετρήσει το κοντέρ

Τρέλας; Το λένε ακόμα έτσι; 

Τα κίτρινα σταματατουν την ταχυπαλμία τα άσπρα σε προσγειώνουν στην ζωή 

Μερικές φορές κρύβεις τα άσπρα στα ντουλάπια 

μπας και προλαβεις να φύγεις λίγα λεπτά 

Και η πτώση παντα απότομη 

Τότε μαζεύεις όλα τα άσπρα και θες να σε καταπιούν αυτα 

Η επιστροφή ανοίγει άλλες πόρτες και η νηφαλιότητα κάνει τα βήματα σου πιο σταθερά 

Για λιγο,παντα για Λιγο 

Για λιγο κοντά στην μέγιστη ηδονή 

Ηδονικά λεπτά που σου τσιμπάνε το κορμί και σου ψυθιριζουν στο αυτι αστείες ιστορίες 

Αλκοόλ και χάπια 

Χάπια και αλκοόλ

Ανοίγουν επίπλαστες πόρτες για μικρά χρωματιστά σύμπαντα που κάπου έχουν ξεχαστεί σε ότι σου έχει μείνει από υποσυνείδητο Και το αυτό 

Και άλλες τέτοιες φιλοσοφίες που θα ακούς από μικρή από τύπους πισω από γραφεία που θα σου πετάνε χάπια και διαγνώσεις στα μούτρα 

Ο μικρός ηδονικός χορος θα κρατήσει τόσο ώστε να μπορείς να πεις ότι ανεπνευσες 

Και μετά να σε βάλει σε μια μικρή στροφοδινη ανυπαρξίας 

Στο κρεβάτι με χέρια να γαντζώνονται από το μικρό κομοδίνο 

Εάν έβλεπα εμένα μικρή κάποτε θα μου έλεγα να μην σταματάω να σπαταλάω την ζωή , να δένω τα κορδόνια μου και να μιλήσω.

 

Έχουν αρχίσει να σβήνονται οι εικόνες μας από την μνήμη μου

Όποτε συμβαίνει αυτό αναγκάζω το εαυτό μου να σε θυμηθεί 

Να σχηματίσει την μορφή σου 

 

Σταμάτησα να γράφω για εσένα 

Όχι γιατί δεν έχω τι να πω 

αλλά γιατί κανείς που θα το διαβάσει δεν θα μπορέσει να καταλάβει 

Να μας καταλάβει 

Γυρνάω μερικές φορές και ψάχνω την σκιά  σου 

Σε ένα παγκάκι κοντά στην θάλασσα με κάτι κάγκελα φθαρμένα και καπάκια από μπύρες ,που θα κλοτσήσεις πριν φύγουμε 

Και εγώ θα κάνω ότι δεν σε βλέπω και θα περπατάω μπροστά και θα υποκρίνομαι ότι δεν σε χρειάζομαι 

ενώ θα ακούω προσεκτικά τα βήματα σου για να ξέρω ότι είσαι κοντά

Και μετά όταν πέσουμε για ύπνο πάλι θα κάνω ότι δεν σε χρειάζομαι αλλά θα ακούω την αναπνοή σου για να ξέρω ότι είσαι καλά 

Και όταν θα σφίγγεις τα μάτια σου

θα σε κρατάω πιο σφιχτά 

 Προσπαθώντας να πάρω τους εφιάλτες σου

Χόρεψα με τους δαίμονες σου και έδωσα πνοή στο κουτί της Πανδώρας που είχες θωρακίσει για χρόνια 

Μάζεψα τα ρούχα μου και έφυγα 

Και στο δρόμο παραπατούσα και έχανα τα βήματα μου 

Και βρέθηκα στο στενό που σου είπα ότι «κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να συναντηθούν»

Και σήμερα έχασα τα βήματα μου 

Και χθες 

Και ίσως καιρό τώρα 

Δεν ξέρω....θα δείξει 

Η μέρα μικραίνει επικίνδυνα .

Η μέρα  μικραίνει επικίνδυνα τον τελευταίο καιρό 

 Φτιάχνω καφέ  και ανάβω τσιγάρο για να έρθω στο τώρα
 μέχρι να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου έχει πάει απόγευμα 
 Πέφτω στο κρεβάτι με λίγη μουσική και μέχρι να έρθει το ρεφρέν έχει νυχτώσει 
 Νύχτωσε νωρίς και σήμερα 
Έχει γίνει τόσο μικρή η νύχτα που πλέον την μπερδεύω με το όνειρο 
Ανοίγω τα μάτια μου και δεν ξέρω σε πια πραγματικότητα θα 
ξυπνήσω
Ζω  σε εικόνες φανταστικές του μέλλοντος και το επόμενο λεπτό σε ένα χαρούμενο παρόν
Όλα στο κεφάλι μου κινούνται σε ρυθμούς μέσα στο νερό 
Όλα αργά και παράξενα 
Άνθρωποι που μου μιλάνε και ξεχνάω να ακούσω 
Μετά ξυπνάω και θυμάμαι όσα 
είπαν
Ποιος εαυτός πρέπει τώρα να απαντήσει;
         Αυτός που χτίζω ή αυτός που κάνω πως είμαι; 
Το πρόβλημα με το να ξυπνάς είναι ότι η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ αντάξια των ονείρων 
Πάλι ξυπνάω με τα χέρια μου να τρέμουν
          τι εφιάλτες με επισκέφτηκαν το βράδυ; 
Κοιμήθηκα ; Δεν θυμάμαι. Μπορεί να  έμεινα ξύπνια να κοιτάζω το ταβάνι.
Ούτε που ξέρω ούτε που θυμάμαι και φαντάσου έγινε δυο ώρες πριν 
Το μυαλό μου με σέρνει μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και εγώ νιώθω αδύναμη να πατήσω στα πόδια μου 
Υπεκφεύγω τα όνειρα πιο πολύ από την πραγματικότητα 
Όλα αυτά μου φαίνονται σκόρπιες προτάσεις 
Και ποιος τις γράφει; 
Δεν ξέρω πλέον με ποια πλευρά του εαυτό μου να μαλώσω
Μάλλον θα φτιάξω μια καινούργια να την δώσω να την κατασπαράξουν οι υπόλοιπες 
Διψάνε για ζωή και μου το θυμίζουν πριν πάω να κοιμηθώ όταν πάω να κλείσω τα μάτια 
μειώνοντας μου σταδιακά την αναπνοή 
Και το πρωί θα τις σκοτώσω με δυο χάπια και θα ξημερώσει πάλι νύχτα 
 

Κοιμάμαι ή ξύπνησα;    

 

Ρε μαμα μας πήραν ύπουλα την αθωότητα 

Εσυ μου διάβαζες παραμύθια 

Και τώρα  πως με πέταξαν σε ένα κόσμο βρώμικο; 

Που τα μόνα παραμύθια που λέμε είναι στο εαυτό μας μπας και βγάλει την μέρα 

σχήματα και χρώματα

 Κάθομαι στο πάτωμα και ονειρεύομαι χρώματα και σχήματα που κανείς δεν είδε και ούτε θα δει

Τα σχεδιάζω άτσαλα με τα χέρια μου

Τα ζωγραφίζω σε τοίχους σε τετράδια και σε σώματα

Δημιουργώ κόσμους που δεν υπάρχουν

Οι άνθρωποι στο δρόμο μοιάζουν σαν χαρακτήρες από ταινίες και σειρές

Και γράφω στο κεφάλι μου την επόμενη πράξη

Ίσως κάποιος θα πεθάνει

Το σπίτι μου μυρίζει θάνατο

Τα μάτια μου κάθονται και στάζουν μαύρες σταγόνες

Αυτές φτάνουν σε μέρη που εγώ η ίδια φοβάμαι να κοιτάξω και τα αφήνω απλά να υπάρχουν μέσα μου

Που και που χτυπάνε δυνατά το στέρνο μου

Πάλι στήσανε χoρό τα δαιμόνια

Αλλά εγώ θέλω να σου μιλήσω για πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν

Ούτε και εσένα

Και το πρωί να σχεδιάζω πάνω σου τα σχήματα και τα χρώματα που ονειρεύτηκα

Το στέρνο μου χτυπάει ξανά

Θέλω να χορέψω μαζί τους

Το κεφάλι μου να βουίζει

Τα χέρια μου να πέφτουν στο πάτωμα

Και εγώ να χάνομαι στην δίνη

Η υπέρτατη ηδονή μου ήταν πάντα να μπορώ να χάνομαι.

Η ταρατσα

Σ αυτή την ταράτσα Σ αυτή την ταράτσα έσβησα τα πρώτα μου τσιγάρα και τα πέταξα άγαρμπα με την ελπιδα να τα πάρει ο αέρας να μην μείνει καμία απόδειξη . Εκεί που εκατσα μαζί σου Ήσουν ο πρώτος μου έρωτας Μου έδειχνες κάποιους αστερισμούς που ποτε δεν κατάλαβα αλλά έγνεψα καταφατικά , δεν ήθελα να σου δείξω ποσό ανόητη μπορώ να γίνω. Σε αυτή την ταράτσα τραγουδούσαμε ως το πρωί . Ερχόσουν κρυφά και εγώ έτρεμα . Όχι από φόβο ,απ το άγγιγμα σου. Και μετά σιωπή. Την φοβάμαι την σιωπή Την δίκη μου σιωπή φοβάμαι όχι τiς άλλες Φοβάμαι ότι μια μέρα θα πάρω φορά από αυτή την ταράτσα και για λίγα δευτερόλεπτα θα είμαι ελεύθερη στον αέρα Οι σκέψεις μου πάλι με παιρνούν από το χέρι Πως γίνεται να είναι τόσο δυνατές Κάνουν τόσο θόρυβο που τα βραδιά δεν μπορώ να κοιμηθώ Μόνο με λίγα χάπια και κάποιες ουσίες . Από αυτό το λαιμό έχουν περάσει τοσα και αλλά τόσα. Νιωθω ότι αν τα όργανα μου μπορούσαν να μιλήσουν θα με κατηγορούσαν για κάποιο είδος βιασμό. Ούτε λόγος όμως για την ψυχή δεν θα άντεχα να βρεθώ απέναντι της. Πρέπει απλά να σταματήσω να σκέφτομαι λίγα λεπτά ησυχίας Λίγα λεπτά μέχρι να βρεθείς στο έδαφος Το απόλυτο λευκό

Εγώ έγραφα παντα τις φωνές

Τις φωνές που με πρόσταζαν να γράψω

Ποτε δεν μου άρεσαν τα συνηθισμένα ζευγάρια 

Με την ήρεμη και ήσυχη ζωή 

Με τα χαμόγελα 

Παντα μου άρεσαν οι ρόλοι που τους έδειχνες με το δάχτυλο 

Ισως ήταν μια ασφάλεια για εμένα 

Αυτα τα ζευγάρια που βγάζουν με τα χέρια τους, ο ένας την σάρκα του άλλου