Έχουν αρχίσει να σβήνονται οι εικόνες μας από την μνήμη μου

Όποτε συμβαίνει αυτό αναγκάζω το εαυτό μου να σε θυμηθεί 

Να σχηματίσει την μορφή σου 

 

Σταμάτησα να γράφω για εσένα 

Όχι γιατί δεν έχω τι να πω 

αλλά γιατί κανείς που θα το διαβάσει δεν θα μπορέσει να καταλάβει 

Να μας καταλάβει 

Γυρνάω μερικές φορές και ψάχνω την σκιά  σου 

Σε ένα παγκάκι κοντά στην θάλασσα με κάτι κάγκελα φθαρμένα και καπάκια από μπύρες ,που θα κλοτσήσεις πριν φύγουμε 

Και εγώ θα κάνω ότι δεν σε βλέπω και θα περπατάω μπροστά και θα υποκρίνομαι ότι δεν σε χρειάζομαι 

ενώ θα ακούω προσεκτικά τα βήματα σου για να ξέρω ότι είσαι κοντά

Και μετά όταν πέσουμε για ύπνο πάλι θα κάνω ότι δεν σε χρειάζομαι αλλά θα ακούω την αναπνοή σου για να ξέρω ότι είσαι καλά 

Και όταν θα σφίγγεις τα μάτια σου

θα σε κρατάω πιο σφιχτά 

 Προσπαθώντας να πάρω τους εφιάλτες σου

Χόρεψα με τους δαίμονες σου και έδωσα πνοή στο κουτί της Πανδώρας που είχες θωρακίσει για χρόνια 

Μάζεψα τα ρούχα μου και έφυγα 

Και στο δρόμο παραπατούσα και έχανα τα βήματα μου 

Και βρέθηκα στο στενό που σου είπα ότι «κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να συναντηθούν»

Και σήμερα έχασα τα βήματα μου 

Και χθες 

Και ίσως καιρό τώρα 

Δεν ξέρω....θα δείξει 

Η μέρα μικραίνει επικίνδυνα .

Η μέρα  μικραίνει επικίνδυνα τον τελευταίο καιρό 

 Φτιάχνω καφέ  και ανάβω τσιγάρο για να έρθω στο τώρα
 μέχρι να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου έχει πάει απόγευμα 
 Πέφτω στο κρεβάτι με λίγη μουσική και μέχρι να έρθει το ρεφρέν έχει νυχτώσει 
 Νύχτωσε νωρίς και σήμερα 
Έχει γίνει τόσο μικρή η νύχτα που πλέον την μπερδεύω με το όνειρο 
Ανοίγω τα μάτια μου και δεν ξέρω σε πια πραγματικότητα θα 
ξυπνήσω
Ζω  σε εικόνες φανταστικές του μέλλοντος και το επόμενο λεπτό σε ένα χαρούμενο παρόν
Όλα στο κεφάλι μου κινούνται σε ρυθμούς μέσα στο νερό 
Όλα αργά και παράξενα 
Άνθρωποι που μου μιλάνε και ξεχνάω να ακούσω 
Μετά ξυπνάω και θυμάμαι όσα 
είπαν
Ποιος εαυτός πρέπει τώρα να απαντήσει;
         Αυτός που χτίζω ή αυτός που κάνω πως είμαι; 
Το πρόβλημα με το να ξυπνάς είναι ότι η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ αντάξια των ονείρων 
Πάλι ξυπνάω με τα χέρια μου να τρέμουν
          τι εφιάλτες με επισκέφτηκαν το βράδυ; 
Κοιμήθηκα ; Δεν θυμάμαι. Μπορεί να  έμεινα ξύπνια να κοιτάζω το ταβάνι.
Ούτε που ξέρω ούτε που θυμάμαι και φαντάσου έγινε δυο ώρες πριν 
Το μυαλό μου με σέρνει μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και εγώ νιώθω αδύναμη να πατήσω στα πόδια μου 
Υπεκφεύγω τα όνειρα πιο πολύ από την πραγματικότητα 
Όλα αυτά μου φαίνονται σκόρπιες προτάσεις 
Και ποιος τις γράφει; 
Δεν ξέρω πλέον με ποια πλευρά του εαυτό μου να μαλώσω
Μάλλον θα φτιάξω μια καινούργια να την δώσω να την κατασπαράξουν οι υπόλοιπες 
Διψάνε για ζωή και μου το θυμίζουν πριν πάω να κοιμηθώ όταν πάω να κλείσω τα μάτια 
μειώνοντας μου σταδιακά την αναπνοή 
Και το πρωί θα τις σκοτώσω με δυο χάπια και θα ξημερώσει πάλι νύχτα 
 

Κοιμάμαι ή ξύπνησα;    

 

Ρε μαμα μας πήραν ύπουλα την αθωότητα 

Εσυ μου διάβαζες παραμύθια 

Και τώρα  πως με πέταξαν σε ένα κόσμο βρώμικο; 

Που τα μόνα παραμύθια που λέμε είναι στο εαυτό μας μπας και βγάλει την μέρα