Έχουν αρχίσει να σβήνονται οι εικόνες μας από την μνήμη μου

Όποτε συμβαίνει αυτό αναγκάζω το εαυτό μου να σε θυμηθεί 

Να σχηματίσει την μορφή σου 

 

Σταμάτησα να γράφω για εσένα 

Όχι γιατί δεν έχω τι να πω 

αλλά γιατί κανείς που θα το διαβάσει δεν θα μπορέσει να καταλάβει 

Να μας καταλάβει 

Γυρνάω μερικές φορές και ψάχνω την σκιά  σου 

Σε ένα παγκάκι κοντά στην θάλασσα με κάτι κάγκελα φθαρμένα και καπάκια από μπύρες ,που θα κλοτσήσεις πριν φύγουμε 

Και εγώ θα κάνω ότι δεν σε βλέπω και θα περπατάω μπροστά και θα υποκρίνομαι ότι δεν σε χρειάζομαι 

ενώ θα ακούω προσεκτικά τα βήματα σου για να ξέρω ότι είσαι κοντά

Και μετά όταν πέσουμε για ύπνο πάλι θα κάνω ότι δεν σε χρειάζομαι αλλά θα ακούω την αναπνοή σου για να ξέρω ότι είσαι καλά 

Και όταν θα σφίγγεις τα μάτια σου

θα σε κρατάω πιο σφιχτά 

 Προσπαθώντας να πάρω τους εφιάλτες σου

Χόρεψα με τους δαίμονες σου και έδωσα πνοή στο κουτί της Πανδώρας που είχες θωρακίσει για χρόνια 

Μάζεψα τα ρούχα μου και έφυγα 

Και στο δρόμο παραπατούσα και έχανα τα βήματα μου 

Και βρέθηκα στο στενό που σου είπα ότι «κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να συναντηθούν»

Και σήμερα έχασα τα βήματα μου 

Και χθες 

Και ίσως καιρό τώρα 

Δεν ξέρω....θα δείξει