Οι άνθρωποι με τα γερμένα κεφάλια που κοιτάνε παπούτσια και όχι πρόσωπα
Που γέρνουν καμπουριαστοι
Οι άνθρωποι με τα γερμένα κεφάλια που κοιτάνε παπούτσια και όχι πρόσωπα
Που γέρνουν καμπουριαστοι
Μα εγώ δεν θέλω να δημιουργήσω για σένα
Και αυτό είναι σφάλμα
Αυτό με ακυρώνει
Και υποβιβάζει ότι νιώθω
Γιατί εγώ έγραφα μικρά ποιήματα για το σώμα σου
Για την ανάσα σου που ακουμπούσε το σβέρκο μου λιγο πριν μου πεις καλημερα
Και το μυαλό μου γυρνάει μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας
Και παντα βγαίνω λιγο χαμένη
Και μπερδεμένη
Παιρνω βαθιές αναπνοές για να αντεξω το αύριο και το κάθε αύριο που έρχεται
Μετά μου υπενθυμίζω τι αξίζω
Ελπίζοντας να πείσω έστω και ένα κομμάτι της περσόνας μου
Λιγο πριν με στείλει στο διάολο .
Γράφω λέξεις σκέψης
προσπαθώντας να καταλάβω τι νιωθω
Αλλά όλα μπερδεύονται στο κεφάλι μου
Μέχρι να φτάσω σε τέλμα
Δεν ξέρω γιατί αυτές οι μέρες μου θυμίζουν εσένα
Αλλά μόνο τα καλά .
Μόνο τα χάδια χωρίς τις γρατζουνιές
Μόνο τα τραγούδια μας χωρίς τις φωνές
Μόνο την ασφάλεια χωρίς το κενό
Μα εγώ δεν θέλω να δημιουργώ άλλο για εσένα
γιατί κουράστηκα να σχηματίζω το σώμα σου με τα δάχτυλα μου στον αέρα
Να ξυπνάω και να σε ψάχνω
Να χάνω την ανάσα μου κάθε φορά που θυμάμαι την φωνή σου
Δεν θέλω να δημιουργώ για εσένα
Γιατί έτσι μένεις μαζί μου
Το τελευταίο βράδυ μας θα σου ψιθυρίζω
τα τραγούδια μας και θα σου φιλήσω τα δάκρυα
Για μια στιγμή κάθαρσης που περίμενα καιρό
(Για την κοπέλα που έμεινε στην σκηνή λιγο μετά που έσβησαν τα φώτα και
πήρε λιγο μυρωδιά μοναξιάς, κρύου και ματαιοδοξίας ,που έμεινε στην αίθουσα )
Τα χάπια αυξάνονται και μειώνονται ακολουθώντας τα ποσοστά τρέλας που θα μετρήσει το κοντέρ
Τρέλας; Το λένε ακόμα έτσι;
Τα κίτρινα σταματατουν την ταχυπαλμία τα άσπρα σε προσγειώνουν στην ζωή
Μερικές φορές κρύβεις τα άσπρα στα ντουλάπια
μπας και προλαβεις να φύγεις λίγα λεπτά
Και η πτώση παντα απότομη
Τότε μαζεύεις όλα τα άσπρα και θες να σε καταπιούν αυτα
Η επιστροφή ανοίγει άλλες πόρτες και η νηφαλιότητα κάνει τα βήματα σου πιο σταθερά
Για λιγο,παντα για Λιγο
Για λιγο κοντά στην μέγιστη ηδονή
Ηδονικά λεπτά που σου τσιμπάνε το κορμί και σου ψυθιριζουν στο αυτι αστείες ιστορίες
Αλκοόλ και χάπια
Χάπια και αλκοόλ
Ανοίγουν επίπλαστες πόρτες για μικρά χρωματιστά σύμπαντα που κάπου έχουν ξεχαστεί σε ότι σου έχει μείνει από υποσυνείδητο Και το αυτό
Και άλλες τέτοιες φιλοσοφίες που θα ακούς από μικρή από τύπους πισω από γραφεία που θα σου πετάνε χάπια και διαγνώσεις στα μούτρα
Ο μικρός ηδονικός χορος θα κρατήσει τόσο ώστε να μπορείς να πεις ότι ανεπνευσες
Και μετά να σε βάλει σε μια μικρή στροφοδινη ανυπαρξίας
Στο κρεβάτι με χέρια να γαντζώνονται από το μικρό κομοδίνο
Εάν έβλεπα εμένα μικρή κάποτε θα μου έλεγα να μην σταματάω να σπαταλάω την ζωή , να δένω τα κορδόνια μου και να μιλήσω.
Έχουν αρχίσει να σβήνονται
οι εικόνες μας από την μνήμη μου
Όποτε συμβαίνει αυτό αναγκάζω το εαυτό μου να σε θυμηθεί
Να σχηματίσει την μορφή σου
Σταμάτησα να γράφω για εσένα
Όχι γιατί δεν έχω τι να πω
αλλά γιατί κανείς που θα το διαβάσει δεν θα μπορέσει να
καταλάβει
Να μας καταλάβει
Γυρνάω μερικές φορές και ψάχνω την σκιά σου
Σε ένα παγκάκι κοντά στην θάλασσα με κάτι κάγκελα φθαρμένα και
καπάκια από μπύρες ,που θα κλοτσήσεις πριν φύγουμε
Και εγώ θα κάνω ότι
δεν σε βλέπω και θα περπατάω μπροστά και θα υποκρίνομαι ότι δεν σε
χρειάζομαι
ενώ θα ακούω προσεκτικά τα βήματα σου για να ξέρω ότι είσαι
κοντά
Και μετά όταν πέσουμε για ύπνο πάλι θα κάνω ότι δεν σε
χρειάζομαι αλλά θα ακούω την αναπνοή σου για να ξέρω ότι είσαι καλά
Και όταν θα σφίγγεις τα μάτια σου
θα σε κρατάω πιο σφιχτά
Προσπαθώντας να πάρω τους εφιάλτες σου
Χόρεψα με τους δαίμονες σου και έδωσα πνοή στο κουτί της Πανδώρας
που είχες θωρακίσει για χρόνια
Μάζεψα τα ρούχα μου και έφυγα
Και στο δρόμο παραπατούσα και έχανα τα βήματα μου
Και βρέθηκα στο στενό που σου είπα ότι «κάποιοι άνθρωποι δεν
πρέπει να συναντηθούν»
Και σήμερα έχασα τα βήματα μου
Και χθες
Και ίσως καιρό τώρα
Δεν ξέρω....θα δείξει
Κοιμάμαι ή ξύπνησα;